Aktualności

Bardzo dziękujemy za możliwość uczestniczenia w XV Kongresie Prawa Konkurencji, wysłuchania ciekawych prelekcji i głosów w dyskusjach. Cytując za Mec. Jarosławem Sroczyńskim „Procedury UOKiK-owskie, o których miałem okazję mówić, stanowiły znaczącą część tematyki Kongresu. Mam nadzieję, że kolejna nowelizacja ustawy zapewni właściwą równowagę pomiędzy uprawnieniami UOKiK-u i przedsiębiorców. Z pożytkiem dla obu stron i w myśl zasad zawartych w dyrektywie ECN+. Jak zawsze, Puls Biznesu był znakomitym organizatorem i opiekunem tego wydarzenia.” Serdeczne podziękowania dla Pani Redaktor Renaty Grzeszczak i Zespołu PB. Więcej o Kongresie: https://newsletter.pb.pl/konferencje/xv-kongres-prawo-konkurencji-fb793240-26eb-4a21-b850-c7f1f04f9c93?fbclid=IwAR38TqQB1UfVJ8g8Qt-vWs14OHo-XJOhz4DMmMKr-i4qyJhzUApVLivVQtc

Dr Michał Markiewicz laureatem XI edycji konkursu na informację medialną o tematyce ochrony własności intelektualnej w tym przemysłowej 2023 organizowanym przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej. Link do wyników konkursu: https://uprp.gov.pl/sites/default/files/inline-files/Wyniki%20konkursu%20na%20informację%20medialną%202023.pdf

W dzisiejszej Rzeczpospolitej dr Michał Markiewicz pisze o znakach towarowych. Czy podobnie do innych praw własności przemysłowej chroniących np. wynalazki lub wzory przemysłowe, istnieje prawo do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy? Kiedy można zablokować nieuczciwą rejestrację przez konkurenta oznaczenia tożsamego z naszym oraz jak wyglądają relacje z agentami, którzy chcą „przejąć prawo” do znaku, czy regulacja ta dotyczy także innych niż agenci podmiotów, np. dystrybutorów lub licencjobiorców? Zatem stosunkowo krótko, jak na złożony temat, piszę o tym jak bronić się przed rejestracją przez osobę trzecią naszego niezarejestrowanego na danym terytorium znaku towarowego. Ogólnodostępny fragment artykułu: https://archiwum.rp.pl/artykul/1505830-Znak-towarowy-rejestruje-konkurent-lub-nielojalny-dystrybutor—jak-sie-bronic-.html?fbclid=IwAR20fcnMXiMplEW10g8L5dK7aV-H9706eZ6fEDzVDWTZ4g-EhygCRU0DP2k

W dzisiejszej Rzeczpospolitej zająłem się tematem ochrony wyglądu produktu, wskazując po pierwsze na zasadę dopuszczalności naśladownictwa, po drugie próbując jednak określić w jakim zakresie jest ona ograniczona na wielu płaszczyznach prawa własności intelektualnej. Piszę zatem o tym czym jest niewolnicze naśladownictwo w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz w jakim zakresie zewnętrzna postać produktu (design) może być chroniona prawem autorskim, wzorami przemysłowymi oraz znakami towarowymi. 👉 Temat kumulatywnej ochrony prawami własności intelektualnej jest fascynujący, pokazuje jak wiele konfliktów pomiędzy interesami poszczególnych graczy rynkowych nie zostało jeszcze precyzyjnie rozstrzygniętych – warto jednak zdawać sobie sprawę z istniejących niebezpieczeństw lub szans. Link do artykułu dla Subskrybentów: https://www.rp.pl/biznes/art39361911-wyglad-produktu-czy-dozwolone-jest-kopiowanie-jak-chroniony-jest-design?fbclid=IwAR0L_UwQzWmIhVTL5cveteaPm7bgU9lUZlC4k9698yb6w0Cv2QMXa9tjGBE

W dzisiejszej Rzeczpospolitej dr Michał Markiewicz pisze o trwałości umowy licencyjnej w prawie autorskim. Nie wszyscy zdają sobie bowiem sprawę z tego, że jeśli nie określimy czasu trwania licencji, to wygaśnie ona po 5 latach. Jeszcze większe zaskoczenie związane jest z umowami na czas określony dłuższy niż 5 lat. Możliwość ich wypowiedzenia już po 5 latach co do zasady miała chronić twórcę, w rzeczywistości prowadzi jednak do odmiennych skutków i wymuszania zawierania umów przenoszących prawa, mimo że nie odpowiada to interesom twórcy, ale także oczekiwaniom drugiej strony umowy. 👉 Jak zatem poradzić sobie z umowami licencyjnymi, które muszą być zawarte na długi czas? ➡️ Ogólnodostępny fragment artykułu: https://archiwum.rp.pl/artykul/1504331-Wypowiadalnosc-umowy-licencyjnej:-ochrona-tworcy-czy-wrecz-przeciwnie.html?fbclid=IwAR2EmJlMCdeZdrjFRivRa7QxEVG6fdOiH0XCU-MHV01IoGQJZnY3vL9N1dg

W dzisiejszej Rzeczpospolitej dr Michał Markiewicz pisze o instytucji wyczerpania prawa. Czy nabywając towar chroniony prawami własności intelektualnej możemy go dalej sprzedać? Wydawać by się mogło, że skoro jest on naszą własnością to oczywiście, że tak. Odpowiedź jednak, jak zwykle w prawie, brzmi: „to zależy”. Co do zasady prawa własności intelektualnej obejmują także kontrolę dalszej odsprzedaży nabytych przedmiotów. Wyjątkiem w tym zakresie, mającym niezwykle istotne znaczenie, jest właśnie wyczerpanie prawa do kontroli dalszego obrotu – nie następuję ono jednak zawsze, a sam mechanizm jest istotnym narzędziem z perspektywy kształtowania polityki cen oraz konkurencyjności poszczególnych rynków. W artykule przedstawiam podstawowe założenia konstrukcji wyczerpania prawa oraz skutki jakie ze sobą niesie. Ogólnodostępny fragment artykułu: https://archiwum.rp.pl/artykul/1503521-Wlasnosc-rzeczy-to-jednak-nie-wszystko.html

Z przyjemnością informujemy, że wczoraj zapadł korzystny dla naszego klienta wyrok w sprawie o zapłatę dotyczącej umowy faktoringu przeciwko bankowi jako faktorowi. Sprawa dotyczyła faktoringu pełnego ubezpieczonego, który oprócz finansowania wierzytelności polega na przejęciu przez faktora ryzyka braku płatności za transakcję we współpracy z ubezpieczycielem faktora. Klient zgłosił do faktoringu kontrahenta z Francji, podającego się za podmiot odpowiedzialny za zaopatrzenie towarów do francuskiej sieci sklepów spożywczo-przemysłowych. Klient wcześniej nie współpracował z tym kontrahentem i chciał skorzystać z profesjonalnych usług faktora, który deklarował, że specjalizuje się w weryfikacji kontrahentów i zapewnieniu bezpieczeństwa transakcji. Transakcje zostały zatwierdzone przez faktora, a towar został wysłany do Francji. Dopiero po fakcie Klient wykrył, że padł ofiarą oszustwa dystrybucyjnego i wysłał towar do podmiotu, który jedynie podszywał się pod zaopatrzeniowca francuskiej sieci sklepów i nigdy nie otrzymał zapłaty za towar. Klient uważał, że faktor ponosi odpowiedzialność za szkodę w postaci braku uzyskania przez klienta zapłaty za towar, ponieważ klient polegał na faktorze przy weryfikacji bezpieczeństwa transakcji – gdyby faktor nie zatwierdził transakcji, klient nie zdecydowałby się na wysyłkę towaru do Francji. Faktor uchylał się w całości od odpowiedzialności wskazując, że przejęcie ryzyka nie dotyczy przypadków, gdy doszło do oszustwa, a także utrzymywał, że umowa faktoringu nie zobowiązywała faktora do przeprowadzenia szczegółowej weryfikacji kontrahenta oraz, że umowa faktoringu nie zwalnia klienta od obowiązku weryfikacji kontrahentów we własnym zakresie. W toku postępowania wykazywaliśmy jaki był cel i istota faktoringu pełnego ubezpieczonego, a także że to na faktorze spoczywał główny ciężar weryfikacji wiarygodności kontrahenta przed włączeniem wierzytelności do faktoringu i wskazaliśmy na działania, które faktor powinien był podjąć w tym celu, a których zaniechał. Sąd podzielił nasze argumenty i stanął na stanowisku, że właściwa wykładnia umowy, uwzględniająca cel i istotę faktoringu pełnego ubezpieczonego oraz okoliczności jej zawarcia, uzasadniają przyjęcie odpowiedzialności odszkodowawczej faktora za powstałą szkodę w 50 %. Sąd rozstrzygnął, że klient (jako przedsiębiorca) i faktor ponoszą po połowie odpowiedzialność za zaistniałą u klienta szkodę w postaci braku zapłaty za towar. Sprawę prowadziła radca prawny Monika Mierzejewska z naszej kancelarii. Sprawa była prowadzona przez Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVI Wydział Gospodarczy pod sygn. akt XXVI GC 971/22. Wyrok jest nieprawomocny.